To, wo čímž budže so tu powědaé, bě so započalo w posledních dnjach wójny, tehdy, hdyž chodžach přeli je léto do šule a hdyž bě mi mač rjekía, 20 je mačerka zemja kaž kula a bóh tón knjez je drje tola z njebjes čeknyÍ. »Hdyž je zemja kula a bóhibyknjez wjac njeje w njebjesach«, prajach máčen, »tak je ta kula nětk cyle sama a níchtó ju njewodži!« Takle sej powědachmoj na zadnjej Íuce w Kislanskích kutach, cyle blisko Sprjewje. Tam sedžach já na sÍanjowej hromadže w nalětnim sióncu, a mač rozhrabowaše knotwišča. Bě namaj někak jasno, čehodla tale kula kaž napoÍ pjany balon tam a sem chabla. Zawěrno hišče něhdže zawadži a rozprašuje. Při tým mač hrabje přepřimny, a na jeje rukomaj spóznach, kak rozhorjena bě. Rozfunka z mocami zemské horby, při tým hladaše zía a zmorščena, kaž hdyž chcyla mje a mojeho staršeho bratra jara wuswarječ.