Kołyszące się na wietrze maki, strącone deszczem płatki piwonii, opierające się o ściany domów malwy i różowe floksy wtulone w zszarzały ze starości płot. Taki obraz przywołuje wspomnienia babcinego ogrodu, opartego na własnym poczuciu estetyki i wiedzy przekazywanej z pokolenia na pokolenie. Miejsca wpisanego w złote ramy idealnego ogrodnictwa - pięknego, reprezentacyjnego, a przy tym prostego w pielęgnacji i bliskiemu naturze. W ostatnich dekadach polski ogród wiejski mimo panującej powszechnie mody na powrót do sielskości i natury, został wystawiony na ciężką próbę czasu. Wypierany jest przez rozległe trawniki, ogrodzony szczelnie przez iglaste żywopłoty. W tradycyjnej formie ginie w zatrważającym tempie z polskich wsi, zniekształcając ich relację z otaczającym krajobrazem. Z polskich ogrodów znikają malwy, maruny, bylice a wraz z nimi gaśnie wiedza o praktycznym wykorzystaniu roślin. Z ogrodem odchodzi życie, prowadzone w przyjaźni i równowadze z przyrodą.