Мінаў першы тыдзень шчасця. Ён праляцеў, як адзін дзень, а можа, як адна гадзіна, як адзін гарачы міг. Канечне, шчасцем было і тое, ранейшае, калі вочы ў вочы, рукі ў рукі заставаліся яны толькі ўдваіх у вялікім, бязмежным свеце, калі больш нікога і нідзе не існавала, калі толькі яны ды пошум ветру ў белай бярозе, ціхі звон у паднябессі ды моцнае, як гром, тахканне сэрца. Але цяпер яна жонка Валодзі, хутка тыдзень, як яна жонка, і шчасц... Болей »

У чытальнай зале бібліятэкі імя Леніна, за шырокімі сталамі, схіліўшыся над кнігамі і канспектамі, сядзелі студэнты. Кожны з іх грыз свой кавалак граніту (маецца на ўвазе граніт навукі) і не перашкаджаў грызці іншаму. У вялікай зале стаяла цішыня, якую парушалі хіба шоргат старонкі, стрыманы кашаль, асцярожныя крокі тых, што заходзілі альбо выходзілі. Размаўляць, нават ціхенька, не дазвалялася, на тых, хто пачынаў шаптацца, з прыкрасцю ... Болей »

Яна нікому не сказала, ад каго нарадзіла свайго хлопчыка, нават мацеры. Было і было, не яна першая, не яна апошняя. Калі атрымала дэкрэтны адпачынак, паехала ў вёску, да бацькоў. Маці адразу ўбачыла, што з дачкою, а бацька доўга не здагадваўся, ледзь не да таго часу, пакуль прыйшла пара радзіць. (фрагмент) Болей »

У 1951 годзе я скончыла філалагічны факультэт Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта і падала заяву аб залічэнні ў аспірантуру пры Акадэміі навук БССР. Мяне прынялі. 1 я адчула сябе, як кацяня, якое кінулі ў раку. Калі хочаш не патануць, то грабі лапкамі, можа, навучышся плаваць. Кандыдацкі мінімум па ўсіх прадметах так-сяк здала. Паўстала пытанне аб тэме дысертацыі. І тут я без вагання выбрала — «Жыццё і творчасць Цёткі». Пра яе ў тыя га... Болей »

Турысты збіраліся ў вестыбюлі гасцініцы — на дзевяць гадзін быў назначаны выезд у горад, і два сінія аўтобусы з вялікімі вокнамі, з белымі чахламі на крэслах ужо стаялі напагатове каля пад’езда. Было без дзесяці дзевяць, больш акуратныя падарожнікі ўжо сышлі ўніз з сваіх нумароў, другія яшчэ збіраліся, іх чакалі, і тыя, што былі ўжо гатовыя, стаялі групкамі, большымі і меншымі, размаўлялі. Гатэль быў не з лепшых, вестыбюль цемнаваты, ка... Болей »

Стаяла зіма сорак трэцяга года. Пасля невялікай адлігі ўдарыў мароз, і гарадскія руіны, друз укрыла калючая белая шэрань. У ясным сінім небе жоўтым кругам свяціла халоднае сонца, пазіраючы ў правалы вокнаў і дзвярэй, што зеўралі ў закураных ацалелых сценах. Горад быў падобны на растрэсены мурашнік, у якім цудам засталося жыццё, і, як мурашкі, снавалі цяпер людзі па выбеленых снегам і шэранню вуліцах, кожны са сваім клопатам, кожны са св... Болей »

Іван Каляда ішоў па вуліцы Фрунзэ ўніз, да плошчы Перамогі. У руках яго была торбачка, у якой ляжаў кашалёк. У кашальку — дзвесце тысяч, якія дала жонка, выпраўляючы па куплю. — Пахадзі па праспекце, кажуць, там у супермаркетах прадукты дзешавейшыя. А можа, лепш схадзі на Камароўку, — падумаўшы, сказала яна. — Там выбар большы. І вось Іван ішоў, размахваючы торбачкаю, па вуліцы Фрунзэ да праспекта. Іван Каляда быў паэтам і, як казалі, т... Болей »

Памерла Астрыд Ліндгрэн — шведская пісьменніца, аўтарка сусветна вядомых твораў для дзяцей. І шведскі ўрад аб’явіў жалобу, бо імя пісьменніцы было абліччам краіны. Так ставяцца ў цывілізаваным свеце да духоўных каш­тоўнасцяў, носьбіты якіх — пісьменнікі, бо дзякуючы ім краіна набывае вядомасць ва ўсім свеце. Бо што была б Расія без Пушкіна, без Талстога, без Дастаеўскага? І што была б Беларусь без Купалы, Коласа, Быкава? А ў нас пісьмен... Болей »

Не ведаю, што там цяпер, ужо за мяжою, але пры Савецкім Саюзе там быў Дом творчасці пісьменнікаў. Ён размяшчаўся ў вялікім мураваным доме, які некалі, відаць, належаў мясцоваму багацею. Рэвалюцыя канфіскавала тую прыватную ўласнасць, і ў будынку стварылі Дом творчасці. Ён стаяў у парку, на адным з крутых ялцінскіх пагоркаў, з горада да яго вяла асфальтаваная дарога-серпанцін, і пажылыя пісьменнікі, якім цяжкавата было ўздымацца на тую г... Болей »

Горад канчаўся нізкімі драўлянымі дамамі, адгароджанымі ад вуліцы доўгім дашчаным плотам. У адным двары вісела бялізна — зледзянелыя на марозе прасцірадлы, наўлечкі, сіняя мужчынская сарочка. Ля самай апошняй хаты, пад плотам, сядзеў кудлаты чорны сабака, ён, здаецца, не зважаў ні на што і ні на кога, але Ніна, праходзячы каля яго, усё ж насцярожылася. Яна баялася сабак. Часам каторы з іх выглядае і зусім рахманым, ды раптам як сарвецца... Болей »