«Восень летась выдалася на дзіва цёплай. Ужо лістапад, а снегам і не патыхае. Не бяда, што дрэвы стаяць голыя, а заміж снежных гурбаў — дываны з апалага лісця, затое цёпла — +11 на тэрмометры. Гэта і добра для тых, хто любіць гуляць да позняй ночы, пацалунак не замярзае, бы вада ў студні, дый словы не злятаюць з-пад носа саплівымі ледзяшамі і не разбіваюцца на шматлікія шарыкі аб брук. Наадварот, пацалункі прыляпляюцца да вуснаў жуйкамі... Болей »

Вечар поўз, як чарапаха, але ўсё ж поўз. Яму не было куды спяшацца. Ён выдатна ведаў, калі і дзе трэба з’явіцца. Асабліва дзе. Ён любіў месцы, дзе яго чакалі, таму ніколі не спяшаўся да іх, бо нібыта смакаваў сваё хуткае з’яўленне, гуляючы ў Бога. Яму падабалася вяршыць лёсы, застаючыся абыякавым, праўда, да таго, ламаў ён іх ці рабіў шчаслівымі. Вечар не адрозніваў адценняў у адносінах. І ў гэты раз ён не спяшаўся. Ведаў, што з’яўленню... Болей »

Снег хрумсцеў пад нагамі, як выпадкова рассыпаны цукар. Вецер слабы, але даволі адчувальны, нахабна лез у твар, як спартсмен на баксёрскім рынгу. Прайшоўшы міма Цэнтральнага гастранома, у якім за доўгай стойкай ля вокнаў стомлены за дзень народ паядаў адзін за адным гамбургеры, хот-догі, сандвічы і запіваў ці гарачай гарбатай, ці халодным кефірам альбо сокам, гледзячы які ў каго густ; пазіраючы сабе пад ногі і толькі цудам абмінаючы вып... Болей »

Гэта гісторыя пра сённяшніх дзесяцікласнікаў з маленькага правінцыйнага горада, у якім ніколі нічога не адбывалася да падзей, узгаданых у кнізе, у якім кансерватыўны і мяшчанскі ўклад побыту лічыўся нормай, і які прымаўся за ўзор спакою, пакуль галоўная гераіня Даша Белая не паглядзела серыял «Школа» і не адзначыла для сябе, што ўсе у іх горадзе тупеюць і з гэтым трэба неяк змагацца. Яна перафарбавалася ў «эма», абвясціўшы гораду свой а... Болей »

Напэўна, Вёсцы мы здаваліся неандэртальцамі ці, хутчэй, малпамі, якіх выпусцілі з клеткі дзеля забавы. Бясплатнае кіно! А яшчэ лепш заапарк і цырк у адным флаконе! Асабліва гучна Вёска смакавала сцэну, у якой «чулліва» сустракала нас баба Маруся каля свайго двара. — Чаго гэта вы прыперліся сюды?! — былі яе першыя словы, прамоўленыя, мабыць, у кантэксце «запрашаем калі ласка». Мама зрабіла выгляд, што не дачула. Яна адвярнулася ўбок, але... Болей »

Ранішні туман паглынаў горад з апетытам ненаеднага монстра, а яшчэ нагадваў павуціну, у якой горад заблытваўся, быццам пайманая небарака-муха. І таксама паходзіў на ласцік, якім нябачны мастак сціраў усё, што намаляваў, запар з халста карціны. Менавіта сцертай карцела ў тую хвіліну быць дзяўчыне, якая ўзыходзіла, быццам на эшафот, на дах высоткі, дзе здымала кватэру, сцертай ушчэнт, каб і слядоў не засталося. Зарыпелі крокі на снезе, шт... Болей »

Мія паклала тэлефон побач з сабой, сагнула ногі ў каленях, абняла іх аберуч, прыхінулася спінай да сцяны. Яна сядзела на тахце, засланай квяцістым покрывам, у здымнай двухпакаёвай кватэры адной з высотак, што цягнуліся да неба з праспекта Ракасоўскага. Поруч яе шасцігадовая дачка гуляла ў Бэтмэна на ноўтбуку. Па тэлевізары ішлі мульцікі пра чарапашак-ніндзя. У вачах Міі дзяўчынка выглядала героем. Абараняла ад Паніча!.. (фрагмент) Болей »

Цэлы дзень учора церусіў дождж з хуткасцю, не іначай, сельскай напрацаванай клячы, запрэжанай у вазок, вазніцы якога было ўсё роўна куды кіраваць і навошта, гэтаксама, як і клячы. Ёсць дарога — то і добра, ніхто нікога не прыспешвае, а скончыцца яна, пачнецца новая, і так да бясконцасці. Хворы, а чаму б і не, дождж, інакш як растлумачыць яго абыякавасць да самога сябе і да жыцця, да таго ж, напэўна, схільны да самагубства, хворы на, хут... Болей »

Ева была «пакаёвай кветкай», калі пазнаёмілася з Адамам. Нават дзіўна, што яны сустрэліся, што іх лёсы і душы перасякліся ўвогуле, бо ўсход з захадам перасячыся не можа апрыёры. Зрэшты, хто з іх атаясамліваўся з усходам, а хто з захадам — заставалася задачай з двума невядомымі. Яны настолькі часта мяняліся месцамі, што і самі заблыталіся ў баках свету, як ва ўраўненні, рашыць якое не ўяўлялася магчымым, бо і яна, і ён з матэматыкай не с... Болей »

Хударлявы, сярэдняга веку Паэт не спаў. Яго высокая постаць, здавалася, нерухомай свечкай тырчала ў вачніцы ночы, што тапіла ў сабе, бы ў балоцістай твані, прыціхлую, сцішэлую кватэру, стомленую дзённымі турботамі і клопатам. Апошнім часам сон пазбягаў Паэта, а калі прыходзіў, то зусім ненадоўга. Ціўкне вераб’ём па-над вухам і скокне некуды ў нябачную пустэчу: не злавіць, не адшукаць яго ні там, ні дзе-небудзь яшчэ. Звычайна Паэт пісаў ... Болей »