Książka zawiera opowiadania napisane przez pisarzy białoruskich po wojnie. Wyjątek stanowi jedynie utwór Maleńka kobieta, napisany w 1942 roku przez przedwcześnie zmarłego wybitnego prozaika białoruskiego Kuźmę Czornego. Wybór ten nie ma nic wspólnego z jakimikolwiek założeniami typu antologicznego. Autorowi wyboru chodziło jedynie o pewną panoramiczność: różne, wzajem przenikające się czasy, dramatyczne i powszednie wydarzenia, wojna i okupacja jako przeżycie bezpośrednie lub ich późniejsze skutki — jak choćby w Aksanie Iwana Szamiakina, trudności życia tuż po wojnie i dzień powszedni w czasie pokoju, konflikty społeczno-obyczajowe. Dlaczego właśnie książka z opowiadaniami? Różne opowiadania różnych pisarzy mogą dać cokolwiek pełniejsze, łatwiej uchwytne pojęcie o prozie jakiejś literatury niż pojedyncze powieści — zwłaszcza iż nie żyjemy w czasach wielkiej prozy epickiej. Łatwiej w takich okolicznościach o zaprezentowanie lub przynajmniej o zasygnalizowanie wielu spraw, doniosłych i pozornie błahych, wielu postaw ludzkich w rozmaitych sytuacjach życiowych. (Wstęp, fragment)