Званы Хатыні. Сумныя, трывожныя, поклічныя... Гучаць яны над прыціхлай далінай, над лясамі і пералескамі, плывуць у бяскрайнюю сінь неба. Тут не зазвініць раніцай у росных травах каса, не заскрыпіць пад цяжарам вядра са сцюдзёнай вадой калаўрот калодзежа, не стукне брамка, не выйдзе ніхто насустрач. Старыя, жанчыны, дзеці лясной вёсачкі — 149 чалавек — жывымі спалены 22 сакавіка 1943 года карнікамі фашысцкага ката Дзірлевангера. Гудуць званы горкай памяці над папя-лішчамі дваццаці шасці двароў. Над брацкай магілай. Ляжаць у ёй Ганна і Іосіф Бараноўскія, іх дзевяцера дзяцей; сям’я Аляксандра Навіцкага, у якой было сямёра дзяцей. (фрагмент)