Wysiedlenie autochtonicznej ukraińskiej ludności z ojczystych ziem w Polsce rozpatruje w szerokim aspekcie zniszczenia specyficznej kultury zachodnich grup narodu ukraińskiego, częściowego wyludnienia obszarów pogranicza i problemów adaptacji osób wysiedlonych w nowych miejscach osiedlenia. Autor rozpatruje też zagadnienie roli i aktywności w trakcie omawianych procesów ukraińskiego i polskiego podziemia oraz stosunek do przesiedleńców lokalnych władz i społeczności południowych i zachodnich obwodów Ukrainy. W jego ocenie, z jednej strony polskie podziemie starało się prowokować wrogie zachowania wobec Ukraińców i sprzyjać wyjazdom, z drugiej, ukraińskie podziemie usiłowało bronić ludność przed deportacją, różnymi sposobami utrudniać akcję wysiedleńczą. W nowym miejscu osiedlenia, zdaniem autora, Ukraińcy z Polski poddani zostali brutalnemu procesowi sowietyzacji, m.in. poprzez zastosowanie przez władze różnych form nacisku w celu nakłonienia do wstępowania do kołchozów. Władze zwalczały również wszelkie tradycje i zwyczaje religijne. Autor ukazuje również problemy przesiedleńców wynikające z faktu znalezienia się na terenie z odmiennymi uwarunkowaniami przyrodniczymi oraz kulturą i językiem. W książce podjęte zostało trudne zagadnienie tożsamości Łemków do, podczas i po deportacji na teren Ukrainy. Odrębną sferę zainteresowania autora stanowi twórczość przesiedleńców oraz ich aktywizacja po uzyskaniu niepodległości przez Ukrainę.