“Купалінка, купалінка-цёмная ночка…” – сьпявае хлопчык. Ты сядзіш у другім пакоі за сталом. Чуеш, што малы сьпявае не зусім так, як трэба, псуе мелодыю. Просіш яго паслухаць і пачынаеш сьпяваць так, як табе здаецца правільным. “Купалінка, Купалінка – цёмная ночка. Цёмная но-о-очка, а дзе ж твая дочка? Вочы засьцілае салёны туман! Гэта ж нехта зьвяртаецца да Купалінкі – тваёй маці, дзе ж яе дочка –твая малодшая сястра?! (фрагмент)