Święty Doroteusz był uczniem św. Jana Proroka w palestyńskim monasterze abby Seridosa w VI w. W młodości gorliwie studiował nauki. Po wstąpieniu do monasteru, jednym z jego pierwszych obowiązków była opieka nad pielgrzymami. Rozmawiał z ludźmi znajdującymi się nieraz w bardzo trudnej sytuacji, niosąc im pociechę i pouczenie. Święty Doroteusz założył w monasterze szpital, w którym sam pracował. W ciągu dziesięciu lat posługiwał św. Janowi Prorokowi. Po śmierci świętego, kiedy abba Barsanufiusz przyjął na siebie całkowite milczenie, św. Doroteusz opuścił monaster św. Seridosa i założył inny, w którym opiekował się mnichami do samej śmierci. Święty Doroteusz pozostawił 21 pouczeń duchowych, kilka listów, 87 pytań zadanych św Barsanufiuszowi i św. Janowi Prorokowi, z ich odpowiedziami, które zanotował. Pisma św Doroteusza pełne są głębokiej mądrości duchowej, odznaczają się jasnym i ścisłym stylem, prostotą i przystępnością wykładu. Pouczenia abby Doroteusza stanowią duchowy elementarz wszystkich tych, którzy wstępują na drogę pracy duchowej. Proste rady, jak postępować w takim lub innym wypadku i subtelna analiza myśli i odruchów duszy, są dla nich niezastąpionym podręcznikiem. Mnisi, którzy zaczęli czytać tę książkę, nie rozstają się z nią do końca życia. Pouczenia abby Doroteusza służą nie tylko mnichom: od wieków tę książkę czytają wszyscy, którzy pragną spełniać przykazania Chrystusa.