У 1987 годзе, калі я ўпершыню прачытаў у Encydopedia Britannika пра ягоны Скуты розум, мне было цяжка паверыць, што ён яшчэ жыве. Менск тады толькі пачынаў адыходзіць ад савецкай анэстэзіі... Штосыіі сьніць, мроіць... фальваркі, ясна панна, Вострая Брама... усё гэта было так далёка, так прамінула... так нерэальна... Мілаш прыходзіў госьцем адтуль, зь мінулага, якое магло бы быць нашай будучыняй. Якое б магло здарыцца з намі — калі б мы захацелі. А магчыма, і здарылася, толькі мы пра гэта ня памяталі, у нашых хрушчоўскіх дворыках, сярод салодкага ампіра імпэрскіх ускраінаў, дзе ўжо даўно нічога не адбывалася. Мы чыталі рознае: Бадлера альбо Мандэльштама, Гёльдэрліна ці Чжуан-Цзы, — але былі перакананыя, што ўсё сапраўднае магчыма недзе там, за даляглядам. Мілаш прыходзіў да нас як чалавек адсюль і вяртаў нас на радзіму, вяртаў нас нам самім, вяртаў нас нашай традыцыі. (Уступ, фрагмент)