Не, я ніколі не лічыў і не мог уявіць сябе іранцам — але ты не пакідаў мне часу сказаць пра гэта, ты не жадаў гэтага чуць, бо ты аплакваў страту Любай Радзімы, і нават калі твая скруха не была перабольшаная, калі ты пакутаваў нават больш, чым імкнуўся паказаць, — ты надта рана пачаў прымяраць да сябе позу выгнанніка: ты не паспеў яшчэ стацца адным з нас, ты не ведаў, чым ёсць сапраўднае выгнанне. Я не кажу, што табе нішто не балела, не, ты пакутаваў, ты быўу шоку, ты перажыў жахлівыя падзеі ў Іране, ты пераскочыў з адной краіны ў іншую, і гэтую іншую краіну ты ненавідзеў, таму што калі тваё цела было ўжо тут, то твая душа — казаў ты — яшчэ заста-валася там, і табе балеў гэты разрыў паміж целам і душой, але ўсё ж гэта яшчэ не было ад-чуваннем выгнання, мой сябра, ты яшчэ не ведаў, што ўяўляе сабой сапраўднае выгнанне, а я гэта ведаў, я прадбачыў твой лёс далёка наперад, я ведаў, куды цябе непазбежна занясе гэты пакручасты шлях, але не мог нічога парабіць, каб спыніць цябе, зрэшты, я спраба-ваў зрабіць гэта... (фрагмент)