Вершыры і канон за спачылых. Вершыры саматонныя. Якая жыцьцёвая асалода бывае вольная ад суму? Якая слава ёсьць на зямлі нязьменнай? Усё ад цені слабейшае, усё ад сна марнейшае: адзін міг – і ўсё сьмерць руйнуе. Але ў сьвятле, Хрыстос, твару Твайго, і ў асалодзе прыгажосьці Тваёй, каго абраў Ты праўдзіва, супакой як чалавекалюбчы. О гора мне, які подвіг сканчае душа, калі растаецца з целам! О гора: як тады рыдае яна, і няма нікога, хто памілаваў бы яе. Да анёлаў вочы ўздымае – дарэмна моліцца; да людзей рукі працягвае – няма памагатага. Таму, улюбленыя браты мае, думаючы аб кароткам нашам жыцьці, просім у Хрыста супакою спачылым слугам ягоным, а душам нашым вялікую міласьць. Уся суетнасьць чалавечая, якае не застаецца пасьля сьмерці, не пакідае багацьця, не суправоджывае слава, бо калі прыйшла сьмерць, усё гэта згінула. Таму да Хрыста безсьмяротнага клікаем: спачылых слугаў Тваіх супакой там, дзе звышгодныя спачываюць. (Фрагмэнт Дадатку) Глядзіце таксама увесь Гадзнаслоў на сайце Камунікат.org