Od samego zarania swej niepodległości Ukraina musiała zmierzyć się z wieloma bardzo poważnymi problemami. Pierwszym z nich był problem kadr dla nowopowstałego, suwerennego państwa. W czasach istnienia Związku Radzieckiego, bliskość kulturowa i brak poważniejszej bariery językowej sprawił, że cały czas następował odpływ najlepszych ludzi z Kijowa do Moskwy. Poza nielicznymi, którzy odrzucali możliwość robienia wielkich karier w centralnym aparacie władzy czy gospodarki i świadomie wybrali działania na rzecz Ukrainy, ci, którzy pozostawali, należeli niejako do „drugiego gatunku . Ci zaś, którzy jechali do Rosji, szybko ulegali procesom kulturowej i politycznej asymilacji. Wszyscy, którzy działali na Ukrainie, nawet w ukraińskim Ministerstwie Spraw Zagranicznych czy na różnych zagranicznych placówkach, nie mieli za sobą żadnych doświadczeń działania samodzielnego, co było ściśle związane z ogromną centralizacją wszystkich decyzji na szczeblu federalnym, czyli na poziomie Moskwy. Tak więc, Ukraina dysponowała kadrami zdolnymi do działania w prowincji wielkiego imperium, ale nie do samodzielnego kierowania gospodarczymi, administracyjnymi i politycznymi strukturami niepodległego państwa. (Początki drogi, fragment)