Cerkwie stanowią od wieków nieodłączny element krajobrazu południowo-wschodniej Polski. Ich niepowtarzalna architektura, tworzona na na styku Wschodu i Zachodu, należy do najciekawszych zjawisk w europejskiej kulturze. Specyficzną cechą Kościoła Wschodniego było dążenie do wybudowania świątyni niemal w każdej wsi. Dzięki temu powstały setki niewielkich cerkwi, zwykle drewnianych, wznoszonych rękami miejscowych majstrów. Każda z tych świątyń stanowiła oryginalne dzieło wiejskiego budownictwa. Zamiarem naszym jest przedstawienie spisu cerkwi z terenu dawnej greckokatolickiej diecezji przemyskiej, a dokładniej z części tej diecezji leżącej w obecnych granicach Polski. Zajęliśmy się tym obszarem, albowiem na nim dokonano w okresie powojennym największych zniszczeń. Jeszcze w 1945 r. istniało tu ok. 650 cerkwi. Dziś jest ich zaledwie 300. (Wstęp, fragment)