Cudzoziemcy są w Polsce. Przyjeżdżają tu pracować, uczyć się, zakładają rodzinę, odwiedzają bliskich i przyjaciół lub też turystycznie w weekend zwiedzają Kraków. Generalnie rzecz biorąc, przybywają do Polski, ponieważ tak zadecydowali i mieli na to ochotę. Zostają tak długo, jak tego chcą - w każdej chwili przecież mogą wrócić do domu, do swojego kraju. W Polsce są również inni cudzoziemcy - przyjechali, gdyż życie w ich ojczyźnie stało się niemożliwe i groziły im prześladowania, tortury, zaginięcie bez śladu, a nawet śmierć. Wyjechali, ponieważ musieli. Jest to wielka różnica. W kraju często pozostawili swoich najbliższych - żywych i martwych - znajome miejsca, wspomnienia, część siebie. Niepokój o drogie osoby, strach, niepewność, tęsknota, często poczucie, że „uciekło się z tonącego okrętu”, towarzyszą im nieustannie. Noszą w sobie wielki ciężar. Nie wiedzą, kiedy będą mogli wrócić do domu i czy w ogóle będzie to możliwe. Jest to straszna świadomość. A tak właśnie wygląda los uchodźcy. (Wstęp, fragment)