...Вернісаж у Палацы мастацтва быў нешматлюдны. Сябры з Маладзечна, некалькі мінскіх калег, афіцыйныя прадстаўнікі Саюза мастакоў... Што ж, звыклая справа: юбіляр не тытулаваны, не абцяжараны званнямі і ўзнагародамі. А што гэта адметная постаць у нацыянальным мастацтве (нябедным на пейзажыстаў!), вартая ўвагі і пашаны, то, на маю думку, тое здолее ўсвядоміць толькі будучая Беларусь. Наша сённяшняя рабоча-сялянская інтэлігенцыя (і нацыянальна свядомая, і нігілістычна настроеная) яшчэ не мае звычкі з цікавасцю і разуменнем ставіцца да працы суседа, мы ўсё яшчэ не жывём, а змагаемся за выжыванне. I не ласка, не любоў пануюць у грамадстве... Зрэшты, калі быў залаты век іх панавання?! (“Аксамітны летні вечар...”, фрагмент)