Санет. Галінка клёну б’ецца ў шыбу. Вечар ідзе насустрач зроку і агню, Даруе супакой і цішыню. I душы сьпяць. I ажываюць рэчы. Я на аблоках погляд запыню: За хмарнай брамаю - садоўнік-вецер, Які вартуе зорныя суквецьці і млечнай таямніцы чысьціню. Нібыта на саломіну тапельца, Гляджу на амальгаму поўні-шкельца (Так у вітальні нечаканы госьць Пакутуе зьяўленьнем недарэчным) I прагну запытацца на Сустрэчы: Ці выраклася сьвету Прыгажосьць ?