Kilkanaście lat temu na pytanie włoskiej dziennikarki, dlaczego swego czasu, pozdrawiając parafian w Krakowie, kardynał Wojtyła wyciągał ręce przed sobą, a teraz oto zwykłym ruchem zdejmuje je do góry z łagodnym uśmiechem Jan Paweł II odpowiedział: - Bo teraz obejmuję więcej! Talent poety z łaski Bożej dołączył Go do nieustannego pilnowania świata znacznie wcześniej, - przez całe swoje świadome życie Karol Wojtyła modlił się, tworzył w duchu i słowie Kościół harmonii społecznej, mężnie torując dla Ojczyzny drogę z piekielnego labiryntu samojedztwa klasowego. Modlitwa została najwyższym, prawdziwym sensem życia, połączywszy się z poezją. Czy wydobywał kamień w kamieniołomach, gdzie poznał słoną wartość pracy, czy donosił bliźnim prawdę o pięknie czynu, gestu lub słowa jako artysta, czy dbał o niezniszczalność piękna ludzkiej duszy w kazaniach i mszach jako ksiądz, - zawsze Jego prowadziło uczucie odpowiedzialności za los Polski, wierność Świętym Przykazaniom. (W. Grabowski, Miłość sama równoważy los, fragment)