Koniec I wojny światowej zastał Ukraińców podzielonych granicami. Polska, Czechosłowacja, Rumunia (w Besarabii) utrzymały pod swoim panowaniem część terytorium ukraińskiego, gdzie ludność pod potężnym wpływem wydarzeń rozgrywających się nad Dnieprem znajdowała się w większym lub mniejszym stopniu w stanie fermentu rewolucyjnego o różnej, nie zawsze sprecyzowanej treści społecznej i narodowej. Ukraińcy na Wschodzie i na Zachodzie głośno domagali się swoich praw. Toteż sprawa ukraińska jako problem międzynarodowy, poczynając od rewolucji lutowej w Rosji, szybko nabierała ostrości. Spierano się o nią przy zawieraniu traktatów dwustronnych (pokój brzeski), stawała się przedmiotem kontrowersji i w okresie przygotowania traktatu wersalskiego, raz po raz wybuchała w Lidze Narodów, zaprzątała uwagę zarówno działaczy Międzynarodówki Komunistycznej, jak i Socjalistycznej Międzynarodówki Robotniczej. (Wstęp, fragment)