У Залессі, маляўнічым куточку зямлі беларускай, у палацы, ля старога фартэпіяна дагараюць свечкі. Музыканты ўжо даўно разышліся, але чароўныя гукі сумнай і адначасова мужнай мелодыі паланеза ўсё яшчэ лунаюць у мяккім вечаровым сутонні. Яны нібыта прыпыняюць няўмольную плынь часу і ўваскрашаюць старонкі жыцця старадаўняга княскага роду… Згодна з паданнем, Агінскія бяруць свой пачатак ад славутых Рурыкавічаў. Іх апекунамі былі святыя Барыс і Глеб, якія на старых геральдычных выявах “ахоўвалі” герб роду – “Залатую браму”. Вядома, што продкі Агінскіх насілі прозвішчы Глазына і Глушонак, з XIV стагоддзя жылі на Смаленшчыне і вызнавалі праваслаўе. У канцы ХV стагоддзя Дзмітры Іванавіч Глушонак атрымаў ад Вялікага князя Аляксандра Ягелончыка прывілей на маёнтак Агінты, ад назвы якога вядзе пачатак знакамітая фамілія. Лёс распарадзіўся так, што Агінскія засталіся ў людской памяці як асветнікі, мецэнаты, аматары прыгожых мастацтваў. Князь Багдан Агінскі яшчэ напачатку XVII стагоддзя заснаваў друкарню ў Еўі, Шыман Караль Агінскі стаў фундатарам Віленскага касцёла кармелітаў босых, а Марцыян Міхал Агінскі быў патронам-заснавальнікам Менскай езуіцкай калегіі. Менавіта ў яго гонар у 1689 годзе была пастаўлена п’еса “Трыумфальная брама” – першы тэатральны спектакль у Менску.