Obraz międzywojennego Białegostoku nie byt jednoznaczny. Słabo już widoczne były w nim ślady dawnej XVIII - wiecznej świetności. Rozwinięty w następnym stuleciu przemysł włókienniczy wywarł dominujące piętno na zabudowie miasta. W 1919 roku był on zrujnowany w skutek działalności Rosjan, a później Niemców. Nigdy już nie powrócił do poziomu dawnej koniunktury. Przed 1915 rokiem to on był gwarantem rozwoju. Czynnych było wówczas blisko 300 fabryk włókienniczych. W 1922 roku było ich zaledwie 113. Światowy kryzys gospodarczy pogorszył i tak trudną sytuację. W 1927 roku w mieście działało 197 zakładów włókienniczych, a w 1934 roku już tylko 76. 19 lutego 1919 roku do Białegostoku wkroczyło polskie wojsko. Od tego dnia zaczęto podejmować próby uczynienia z miasta stolicy przyszłego województwa. Pierwszą istotną zmianę w jego przestrzeni wprowadził dekret z 10 maja 1919 roku, na mocy którego do Białegostoku włączono podmiejskie wsie - Antoniuk, Białostoczek, Dojlidy, Dziesięciny, Marczuk, Ogrodniczki, Pieczurki, Skorupy, wieś Starosielce, Słobodę, Wygodę, Wysoki Stoczek, Zacisze i letniska w Zwierzyńcu. W ten sposób powstał Wielki Białystok. Według wyników spisu ludności przeprowadzonego w sierpniu 1919 roku stwierdzono, że liczba mieszkańców miasta przekroczyła 80 tysięcy. Największą grupę wyznaniową tworzyli Żydzi, których było 53,7%, katolicy stanowili 40,2%, ewangelicy 3,2%, a prawosławni 2,8%. (Andrzej Lechowski)