Вядома, што жыццё беларускай вёскі да некаторых падзеяў першай паловы ХХ стагоддзя было строга ўладкаваным нават ва ўмовах, калі “да Бога” было высока, а “да пана” было далёка (г.зн., калі беларуская вёска знаходзілася досыць далёка ад афіцыйных установаў правапарадку). Тэрытарыяльная, сацыяльная і інтэлектуальная ізаляцыя вяла да закасцянеласці звычаю і замыкання ў самім сабе.