Прыйша баба на поле жаць і схавала за кусты збан з малаком. Падкралася да збана лісіца, засунула ў яго галаву, малако выхлебтала, пара б і дадому, ды вось бяда – галавы са збана выцягнуць не можа. Ходзіць лісіца, галавою матае і гаворыць:– Ну, збан, пажартаваў, ды і досыць. Адпусці ж мяне, збаночак! Хопіць табе, галубок, дурэць – пазабаўляўся, ды і хопіць. Не адстае збан, хоць ты што хочаш рабі. Раззлавалася лісіца: – Пачакай жа, пракляты! Не адсганеш па добраму, дык я цябе ўтаплю.