Problem narodowościowy okazał się jednym z najtrudniejszych wyzwań, z jakimi musiała się zmierzyć Druga Rzeczpospolita. Jeśli zaś idzie o stosunki polsko-białoruskie, to czasy premierostwa Władysława Grabskiego były o tyle ważne, że właśnie w latach 1924-1925, zarówno za sprawą działań organów państwa polskiego, jak i wrogich czynników zewnętrznych, ustaliło się status quo, trwające właściwie aż po rok 1939. Można uznać, że drugi rząd Władysława Grabskiego (19 grudnia 1923 - 14 listopada 1925) nie był typowy dla Polski przedmajowej. Po pierwsze, był „najdłuższy”, po wtóre, był rządem - jak byśmy to dziś powiedzieli — zadaniowym, a nie nastawionym na trwanie. Po trzecie, szef tego rządu fachowców - po udanej reformie walutowej - cieszył się tak znacznym autorytetem, że mógł zająć się problemami poważnymi, odkładanymi dotychczas ad acta, trudnymi i wywołującymi wielkie polityczne spory, jak choćby kwestią mniejszości narodowych na Kresach. Specyfiką tego urzędniczego gabinetu była niemal ciągła karuzela stanowisk; premier wymieniał szefów i kierowników resortów po to, by zyskać niezbędne dla realizacji ważnych projektów poparcie w sejmie. (Wstęp, fragment)