Migracje towarzyszą człowiekowi od zarania dziejów. Miejsca zamieszkania zmieniały jednostki i całe narody. Przemieszczano się w celu poprawy jakości życia, poszukiwania nowych źródeł utrzymania, kolonizowano podbite tereny. Zagrożenie wojenne często było przyczyną ewakuacji lub ucieczki ludności cywilnej; niejednokrotnie migrantami, adoptującymi się do nowego środowiska, stawali się także wojskowi. Zmiana miejsca zamieszkania wynikała czasem z powodów politycznych: uciekano chcąc uniknąć sankcji karnych bądź ocalić życie. Inny charakter miały przymusowe deportacje, stosowane jako instrument represji lub polityki narodowościowej państwa. Po zniesieniu poddaństwo w Europie Wschodniej przenoszono się ze wsi do miasta w poszukiwaniu pracy i edukacji. Nadzieje na poprawę życia łączono z wyjazdem do Ameryki Północnej lub Południowej. Na ruchy migracyjne ludności żydowskiej (a także na jej strategie zawodowe) wpływały ograniczenia prawne związane z wprowadzeniem strefy osiedleńczej i przepisów prawnych uniemożliwiających masowe osiedlanie się w guberniach wielkorosyjskich. Opuszczenie rodzinnego miejsca za każdym razem wiązało się z określeniem własnej osoby w nowym środowisku, niezależnie od tego, czy było to pobliskie miasto, czy odleglejszy Petersburg lub zupełnie obce kulturowo Chicago. Dla jednych ważne stawało się zachowanie własnej tożsamości narodowej, dla innych - przeciwnie -jak najszybsza asymilacja z otoczeniem.