Przed dwudziestu laty, korzystając z warsztatu naukowego Biblioteki Narodowej i Biblioteki Uniwersyteckiej w Warszawie, napisałam obszerną rozprawę o dziejach i działalności bazyliańskiej oficyny typograficznej w Supraślu. Wydano ją z niemałym trudem w dwóch częściach: Oficyna Supraska 1695 - 1803. Dzieje i publikacje unickiej drukarni Ojców Bazylianów (1993) i Katalog druków supraskich (1996). Zwróciłam w niej szczególna uwagę na tło kulturowe w jakim istniała drukarnia oraz na piśmiennictwo polskie i łacińskie, które spowodowało, iż ten niewielki początkowo warsztat w prowincjonalnej miejscowości, znalazł się w rezultacie wśród dziesięciu zakładów ze średnią produkcją literackiego piśmiennictwa oświeceniowego (po Warszawie, Wilnie, Krakowie, Lwowie, Poznaniu, Gdańsku, Lublinie oraz zaliczanych do etnicznie polskiej zagranicy - Wrocławiu i Królewcu). Problematykę druków unickich i staroobrzędowych tłoczonych czcionką cyrylicką jedynie zasygnalizowałam, bowiem dotarcie do nich było wówczas (tj. w 2 połowie lat 70. XX w.) niezmiernie trudne. Przekonałam się o tym podczas pobytu w Związku Radzieckim, kiedy nie pozwolono mi korzystać nawet z katalogu bibliotecznego w Litewskiej Akademii Nauk w Wilnie. Nie pomyliłam się, licząc, że zajmą się tym w przyszłości inni specjaliści. (Od autora, fragment)