Leżąca na uboczu Białostocczyzna wydawała się w porównaniu z resztą kraju regionem niezwykle spokojnym. Okrojona po reformie administracyjnej z 1975 r., obejmowała swym zasięgiem poza 200-tysięcznym Białymstokiem głównie przeludnione tereny wiejskie, co przyczyniało się do ucieczki ludności do miast w poszukiwaniu awansu społecznego. Konsekwencją tego był brak spoistości środowisk miejskich. Istotną rolę w lokalnych stosunkach społecznych odgrywał również konflikt pomiędzy polską większością a liczącą około 160 tys. osób mniejszością białoruską. Województwo białostockie, o powierzchni około 10 tys. km kwadr., liczyło w tym okresie 633,5 tys. mieszkańców i pod względem wielkości zaludnienia zajmowało dziewiętnaste miejsce w kraju. Rozmieszczenie ludności było nierównomierne, a najmniejsze (poniżej 20 osób na km kwadr.) było w gminach: Białowieża, Dubicze Cerkiewne, Gródek, Hajnówka, Mielnik, Narewka i Szudziałowo. Cechą charakterystyczną regionu był też stały wzrost liczby ludności w miastach i, co za tym szło, zmniejszanie się jej na wsi. (fragment)