O królu Władysławie Jagielle i jego czasach pisano od kilku stuleci, ale czyniono to przeważnie opierając się na nie schlebiającej, mówiąc oględnie, królowi i tendencyjnej kronice Jana Długosza, kanonika krakowskiego, ukazującego obraz znakomitego władcy w krzywym zwierciadle. Kronikarze piszący po Długoszu w ślad za nim przedstawiali małżonka królowej Jadwigi jako starego, niepiśmiennego prostaka, ogarniętego manią łowiecką, która sprawiała, że król poświęcał zbyt wiele czasu polowaniom, miast troszczyć się o bieg spraw państwowych. Nie zastanawiali się przy tym, jakim cudem ów rzekomo niepiśmienny i stary „prostak" potrafił przeprowadzić chrystianizację Litwy, wygrywać wszystkie wojny, odnowić Uniwersytet Krakowski i stworzyć z dwu niezbyt silnych krajów potężne mocarstwo, którym niemal pół wieku pomyślnie zarządzał? Na to kronikarze nie dawali odpowiedzi, gdyż łatwiej im było przyjmować opinie Długosza i korzystać z jego nieżyczliwych Jagielle stereotypów.