Вершы Зоі Сачко, сабраныя ў зборніку “Шчэ одна вэсна”, цікавыя перадусім тым, што паэтка не адмовілася ад роднай мовы, піша свае творы на падляшскай гаворцы, яка дагэтуль жыве ў вёсках Усходняй Беласточчыны. У вершах Зоі Сачко, як у энцыклапедыі сялянскага жыцця, знойдзем штодзённасць вясковых клопатаў, прыгажосць прыроды, якая знаходзіцца не недзе за гарызонтам, за апошнім шматпавярховікам на ускраіне горада, а зусім побач, на адлегласць выцягнутай рукі. Уважлівы назіральнік, чалавек, арганічна звязаны з вясковым побытам, Зоя умее пераказаць тое, што нараджаецца, спявае і бушуе ў душы. Кожны верш – асобная гісторыя народнага жыцця, а цэлы зборнік – паэма народнасці. (Н.Г.)