Powstanie niepodległego państwa polskiego w 1918 r. jest jednym z najdonioślejszych wydarzeń w dziejach Polski. Wśród państw powstałych w tym czasie w Europie Środkowo-Wschodniej nasz kraj należał do największych pod względem obszaru i ludności. Co więcej, Polska reprezentowała wielowiekową tradycję państwową i kulturalną. Jednakże kiedy 10 lutego 1919 roku Tymczasowy Naczelnik Państwa Józef Piłsudski po 123 latach niewoli narodowej otwierał obrady Sejmu Ustawodawczego w Maryjskim Instytucie dla Panien w Warszawie przy ul. Wiejskiej, gdyż tradycyjne miejsce obrad sejmów polskich - Zamek Królewski był zdewastowany, na wielu jeszcze terenach dawnej Rzeczypospolitej nadal przebywały wojska okupacyjne państw zaborczych. Na ziemiach wschodnich ten stan dotyczył również Białostocczyzny, ziemi Grodzieńskiej i Suwalszczyzny. W odróżnieniu od mieszkańców miast i wsi ziemi łomżyńskiej cieszących się wolnością już od listopada 1918 roku, ich sąsiedzi znad górnego biegu Narwi, Biebrzy czy Supraśli nadal doświadczali gwałtów, rekwizycji i kradzieży, towarzyszących pobytowi wojsk niemieckich. Toteż nic dziwnego, że w wielu lokalnych kręgach patriotycznej młodzieży i dorosłych związanych z POW, harcerstwem czy duchowieństwem katolickim rosło zniecierpliwienie przedłużającą się okupacją i determinacja w usunięciu zaborcy.