Сярод нашых людзсй за межамі нашай бацькаўшчыны - Беларусі, заўважваецца перайманьне чужых названьняў у адносінах сямейнага й родавага сваяцтва. Чытаючы паважнага аўтара кніжку, дзе напісана: «Марыніна швагерка». Гэты сказ адразу кінуўся ў вочы, бо жанчына ніколі ня мае швагеркі. Паводле зьмссту апавяданьня, тут ідзе мова пра жонку Марынінага брата, якая ёй ёсьць «братавой» альбо «браціхай», але ніколі швагеркай. Мы ня робім тут абвінавачваньня аўтару кніжкі, бо падобньк зь ня веданьня не запісаных прыкладаў ёсьць множасьць. Можна пачуць сярод беларусоў на чужыне вельмі чужыя налёты на нашую мову, як «кузынаў», «пляменьнікаўг ды яшчэ горш, што нявестка мужыковага бацьку называе не сьвёкрам, але цесьцям, а маці цешчай, а мужыковага брата - не дзеверам, а шваграм, і т. п. На насчупных бачынах падаем беларускі слоўнік названьняў асоб у адносінах сямейнага й родавага сваяцтва.