Książka ta została pomyślana jako uzupełnienie obrazu stosunków Polski z jej sąsiadami w latach międzywojennych o ważny aspekt spraw wojskowych. Nie należy przez to rozumieć, że był to aspekt decydujący o kierunkach i treści polskiej polityki zagranicznej, ale że wywierał na tę dziedzinę wpływ niepośledni, tego negować nie sposób. Potwierdzają to dokumenty obrazujące udział sfer wojskowych w określaniu polskich priorytetów strategicznych o charakterze wojskowo-politycznym i nie ma w tym nic dziwnego. Miało to miejsce zwłaszcza w momentach przełomowych. Stanowiły je: początek lat dwudziestych (po zakończeniu działań wojennych na granicach odrodzonego państwa polskiego), połowa lat dwudziestych (po konferencji w Locarno), początek lat trzydziestych (nasilenie remilitaryzacji Niemiec) i schyłek lat trzydziestych (kryzys monachijski).