Mogłoby się wydawać, że w skromnej muzułmańskiej obrzędowości polskich Tatarów nie ma za bardzo miejsca na wyrażanie osobistej ekspresji i to w formie zdecydowanie artystycznej. Że wszystko przecież odbywa się zgodnie z określonymi zasadami, które regulują zarówno przebieg każdej modlitwy, jak i nasze postępowanie w rozmaitych sytuacjach. Jest jednak działalność, która z jednej strony wykracza poza te ramy, z drugiej zaś umiejscawia się w ich wnętrzu. Stanowi przy tym jedyną bodajże dziedzinę, którą z całym przekonaniem nazwać można polskotatarską ludową sztuką plastyczną o charakterze sakralnym. Chodzi tu o muhiry, pieczołowicie rysowane i kolorowane na papierze lub tekturze, malowane wodnymi farbkami, wyszywane na suknie albo tkane, wiszące przed laty w większości, a może nawet we wszystkich tatarskich domach. Oprawione w mniej lub bardziej bogate ramki ofiarowywane były także do meczetów, gdzie nadal możemy je podziwiać. (fragment)