Камоцкі Алесь

Сёньня Дзень народзінаў адзначае Алесь Камоцкі.

Беларуская Інтэрнэт-Бібліятэка Kamunikat.org зычыць здароўя – перадусім; добрага настрою – не толькі ў гэты дзень; цёплага сонейка ў кожную пару году, дабрыні і разуменьня блізкіх, творчых палётаў і зьдзяйсьненьня мараў.

Алешка Антон, Пяць сутак

Пяць сутак

Алешка Антон

Miejsce wydania: Мінск

Data wydania: 1969

Wydawca: Дзяржаўнае выдавецтва БССР Рэдакцыя мастацкай літаратуры

Kategoria: Literatura piękna

Księgozbiór: MiOKB — biblioteka Muzeum i Ośrodka Kultury Białoruskiej w Hajnówce, ul. 3 Maja 42, Hajnówka (egzemplarz papierowy)

Numery inwentarzowe: MiOKB — [8215]

На адной кватэры жыді тры дружбакі: нампаліт камандзіра палка маёр Кудзельскі, старшы ўрач налка капітан медыцынскай службы Бародзіч і капітан Левакоўскі — інструктар палітаддзела злучэння. Дружба ў іх была даўняя, з часоў Айчыннай вайны. Але, як кажуць, нічога вечнага на зямлі няма. Першы ажаніўся Левакоўскі і пераехаў на другую кватэру. Не забавіўся і Бародзіч: цераз месяц згулялі вяселле, і ён перабраўся на кватэру да жонкі. Кудзельскі некаторы час жыў адзін, а потым выбыў у другое злучэнне. Бародзіч трэці тыдзень сумаваў па дружбаку, і толькі тэрміновая работа па выпрабаванню лётчыкаў у баракамеры на вышыняўстойлівасць, якой ён займаўся з раніцы да цямна, адцягвала ўвагу, не дазваляла сумаваць. (фрагмент)

Katalog: MiOKB

Tylko w bibliotece Muzeum i Ośrodka Kultury Białoruskiej w Hajnówce (egzemplarz papierowy)

Warto przeczytać:

Алешка Антон, Дарогі без слядоў

Дарогі без слядоў

Раман

Алешка Антон

Героі рамана — савецкія лётчыкі-знішчальнікі і іх французскія сябры па зброі з палка «Нармандыя». Аўтар расказвае пра іх мужнасць, баявыя подзвігі, пра вялікую інтэрнацыянальную дружбу. Więcej »


Алешка Антон, Іх першых вітае сонца

Іх першых вітае сонца

Алешка Антон

Пакуль начальнік аддзела кадраў гартаў асабістую справу лейтэнанта Кучынскага, той паспеў агледзець кбінет і, узлёгшы локцям на гладкі пафарбаваны бар’ер, паправіў шапку. «I куды ён мяне накіруе?» — падумаў Кучынскі, бо ўжо ведаў, што адзін полк злучэння стаіць у сямідзесяці кілометрах адсюль. Кучынскаму не хацелася туды ехаць. «Лепш-бы застацца тут, у горадзе», — не пакідала яго думка. (фрагмент) Więcej »