Czas trwogi i nadziei „Czas trwogi i nadziei” jest ostatnią częścią serii „Życie codzienne Białorusinów Białostocczyzny”. Książka zamykająca tetralogię obejmuje okres powojenny od 1944 do 1956 roku. Tak jak w poprzednich tomach, podstawą materiałów w niej zamieszczonych, są wspomnienia mieszkańców Podlasia zebrane przez dziennikarzy tygodnika „Niwa”. Wojna i okupacja skończyły się, więc wydawało się, nadeszła pora na odbudowę i normalizację życia. Jednak na Podlasiu nadal jest niespokojnie – działają bandy, które zagrażają miejscowej ludności. Oprócz tego w 1946 roku ostatecznie została wyznaczona granica państwowa pomiędzy Polską a Związkiem Radzieckim -kreska na mapie rozdzieliła losy rodzin i wsi: część Podlasia weszła w skład Polski, część – Białorusi. Zaczęto rozpowszechniać propagandowe apele i groźby. Ludzi mamiono albo zmuszano do opuszczania swoich miejscowości i wyjazdu do sąsiedniego kraju, do pożegnania z domem rodzinnym, jeśli nie na zawsze, to długie dziesiątki lat. W książce ukazane zostały nie tylko losy poszczególnych ludzi, ale i całych wsi, które czasami podczas wytyczania granicy dzielono na dwie części – każdą tym samym umieszczając w innym państwie. Książka kończy się na 1956 roku. Wtedy zaczął wychodzić tygodnik „Niwa” i odtąd już na jego łamach zaczęto pisać o życiu Białorusinów Podlasia.