Уладзіслаў Гаранскі з маленства не любіў пчол, дужа баяўся іх: яму было пяць гадоў, калі ўджаліла крылатая кузюрка, ды ў такое далікатнае месца – пад вока. Распух увесь твар, замест вока ўтварылася барвова-фіялетавая шчыліна. Праўда, праз пару дзён усё сышло, тварык з рабаціністым носам і васільковымі вачыма зноў свяціўся дзіцячай усмешкаю. Але страх застаўся – памяць цела цвёрда зафіксавала тое балючае здарэнне. А вось мядок малы Уладзік упадабаў. На жаль, ласавацца ім даводзілася рэдка, хіба што на Іллю – другога жніўня бацька купляў на кірмашы ў Саматэвічах літровы слоік бурштынава-залацістага мёду з прыбесядскіх красак, лясных малін ды ліпы. Здаралася, бацька раскашэльваўся на мядовы ласунак і на Змітра – восьмага лістапада. Гэты мёд колер меў шакаладны – грэчка і верас давалі афарбоўку, а водар восеньскага мёду быў яшчэ мацнейшы, меў невыказна прыемны смак.. (фрагмент)