W dziejach Polski Tatarzy występują jako groźni i wielowiekowi najeźdźcy z południowego wschodu, postrach Małopolski w XIII w., a ziemi kijowskiej, Podola, Wołynia i ziem białoruskich także później, po unii z Wielkim Księstwem Litewskim. Jeszcze w XVI i XVII w. czambuły tatarskie docierały nad Wisłę. Problematyka historyczna dotycząca stosunków i wojen z Tatarami oraz Turcją jest niezwykle szeroka i dlatego długo jeszcze stanowić może wdzięczne pole badawcze. Prace w tym zakresie nie są rozwijane dostatecznie wszechstronnie z wielu względów, ale głównie z powodu szczupłości opublikowanego materiału źródłowego i jego hermetyczności. Istnieje tu bowiem naturalna bariera, którą tworzy nieznajomość języków orientalnych wśród historyków. Z konieczności zaś orientalistyka tylko drugoplanowo zgłębia typowe zagadnienia historyczne. Jedynie stała współpraca orientalistów z prahistorykami i historykami może przynieść obfite owoce. (Przedmowa, fragment)