Пра тое здарэньне на Камсамольскім возеры ў Менску, сьведкам якога мне давялося быць, я звычайна расказваю вось гэтак. Мінулае лета было вельмі сьпякотнае, вада ў возеры — чыстая і цёплая, а таму шмат хто праседжваў на беразе цэлымі днямі, купаючыся, загараючы, а то і проста цешачыся на сонцы. Людзі адпачывалі тут аж да самай восені, не зважаючы на тое, што даўно мінуў Ільля, укінуўшы ў ваду гнільля, што ночы сталі даўжэйшымі, яны пакры... Więcej »

— Назад! Я падсьвядома, міжволі падпарадкоўваючыся нейчаму крыку, зрабіў крок назад і толькі тады ўбачыў, што на мяне падае вялікая, тоўстая, вельмі сукаватая елка... Першы баравічок я заўважыў выпадкова — ужо быў прайшоў яго, мінуў тое месца, дзе ён ускочыў, і толькі азірнуўшыся, убачыў, як з-пад ялінкі, яшчэ ня стросшы з сябе брылёк зямлі ды ігліцы, цікаўна выглядае сьветлакарычневая шляпка — нібыта грыбок усё яшчэ адважваецца, вылазі... Więcej »