Badania białorutenistyczne w Polsce mają długą tradycję. Jeszcze w XIX wieku polscy naukowcy, zarówno językoznawcy, jak i etnografowie, interesowali się problematyką białoruską. Początkowo studia te wiązały się przede wszystkim z indywidualnymi zainteresowaniami samych badaczy. W latach 30. XX wieku szeroko zakrojone badania dialektologiczne na Białorusi Zachodniej (wchodzącej wówczas w skład Polski) prowadzili językoznawcy związani ze szkołą Kazimierza Nitscha i Tadeusza Lehra-Spławińskiego. Duże osiągnięcia mieli Leszek Ossowski (Zagadnienia językowe Polesia), Jerzy Tarnacki (Atlas językowy Polesia) czy Zdzisław Stieber (Z pogranicza językowego polsko-białoruskiego). Pierwsza placówka naukowa zajmująca się zagadnieniami języka białoruskiego powstała dopiero w 1953 roku. Była to Pracownia Języka Białoruskiego Zakładu Badań Języków i Literatur Wschodniosłowiańskich, działająca w Instytucie Polsko-Radzieckim w Warszawie. W 1957 roku została ona włączona do Zakładu Słowianoznawstwa Polskiej Akademii Nauk jako Pracownia Języka Białoruskiego. (fragment)