Temat książki wydaje się być jasno sprecyzowany. Czy jest tak w istocie? Archeologia w potocznym rozumieniu zajmuje się badaniem najstarszych dziejów. Dokonywane przez nas odkrycia określane są w mediach mianem sensacji. Tak ukształtowany obraz archeologii, prawdziwy jeszcze kilka dziesiątków lat temu, różni się pod każdym względem od współczesnej nauki badającej przeszłość człowieka na podstawie materialnych pozostałości. Archeolodzy nie wykopują już zabytków wyłącznie po to, żeby ułożyć je w gablotach muzealnych. Łopata, szpachelka i pędzel, nadal aktualne ikony archeologii, nie odeszły wprawdzie do lamusa, ale równie ważnymi narzędziami stały się dla archeologów magnetometry, georadary, drony, spektrometry masowe. Odkopywane przez nas materialne ślady przeszłości człowieka trafiają do laboratoriów i w ręce chemików, fizyków, biologów, genetyków, petrografów, geomorfologów, gleboznawców. Konieczność współpracy z nimi rozumieją już wszyscy archeolodzy, gdyż tylko dzięki interdyscyplinarnej, czy wręcz multidyscyplinarnej współpracy, jesteśmy w stanie uzyskać maksymalną ilość informacji, zmuszając do mówienia nasze z natury nieme i bardzo fragmentaryczne źródła poznania. Aby zrozumieć te informacje i na ich podstawie opowiedzieć o przeszłości, zarówno bardzo odległej, jak i całkiem bliskiej, korzystamy z teorii i osiągnięć antropologii, nauk społecznych, przyrodniczych oraz historii. (fragment)