Беларускі дэкляматар

Сяджу я, браткі, у тым самым ціятры, аж зараз адзін у скрыпку — пісь, другі падняў трубу — прагудзеў, трэці павешаў рагавень зарухаў. Кожны наладзіў для парадку свой штрумэнт. Слухаю я: нязграбна, трубяць, ды ня тым трахтам. Скугуляць, аж ня лоўка слухаць. Той-жа, што сядзіць пасярэдкі, меціў, меціў, ды як маханець пугаўём, а тыя, што з бакоў, кожны з свайго штрумэнту як сьцебануць, як раўкнуць, як сыпнуць! Во, браткі, каго паслухаць! Ого-го! Гэта ня жарты!.. Панасавы цымбалы? — Цьфу! Нічога ты, Хвядос, няварты пасьля таго!.. (У ціятры, фрагмент)