Хроніка беларускага жыцьця на чужыне (1945—1984)

Mikoła Pańkou, Kronika życia białoruskiego na obczyźnie (1945-1984) Mikołaj Pańkou jest wzorem klasycznego działacza kulturalnego. Praca takich ludzi jest jakby niewidzialna, rzadko się o niej mówi, nawet korzystając z jej owoców, imiona zamienia się ogólnikami: wydawca, inicjator. Chociaż każde społeczeństwo - nie tylko białoruskie- odczuwa brak właśnie działaczy kulturalnych. Bohaterami „Kroniki życia białoruskiego na emigracji” są przeważnie emigranci 1944 roku, którzy wybrali niewiadomą zamiast misy „bałandy” w Gułagu. W tamtym okresie nawet uprawa własnej ziemi czy zapewnienie sobie minimalnych środków do życia można było zakwalifikować jako współpracę z wrogiem. Większość wydarzeń odnotowanych w „Kronice” z początku ma miejsce w Niemczech: święta, imprezy, memoranda. Z czasem białoruska emigracja rozprzestrzeniła się na USA, Kanadę, Argentynę, Australię, Wielką Brytanię. Kronika wdobywa z zapomnienia setki imion emigrantów białoruskich. Ich indeks liczy ponad 1900 nazwisk. Przed Mikołajem Pańkowem nikt nie próbował dokładnie spisać wydarzeń związanych z emigracją białoruską. Jego „Kronika” umożliwia zapoznanie się jej z jej historią.