Czułam się trochę jak porcelanowa lalka, która porusza się wraz z muzyką wytwarzaną przez mechanizm pozytywki. Idąca przede mną dziewczyna, o nieskazitelnej cerze i w niemalże teatralnym makijażu, również miała mechaniczne ruchy. Ubrana w starodawną, pełną koronek suknię, w ruchach przypominała zbyt sztywną tancerkę, która dopiero uczy się nowych kroków. Wędrowałyśmy razem wśród tysiąca sztucznych dźwięków, wydawanych przez setki urządzeń.