Пасля ўтварэння БССР (1919) літаратура Савецкай Беларусі актывізавалася ў 1920-я г. з палітыкай беларусізацыі і развівалася вельмі бурна. У яе прыйшлі маладыя таленавітыя творцы: Янка Маўр,Міхась Чарот, Уладзімір Дубоўка, Язэп Пушча, Адам Бабарэка, Кузьма Чорны, Міхась Зарэцкі, Алесь Дудар, Анатоль Вольны, Антон Адамовіч, Тодар Кляшторны, Валерый Маракоў, Уладзімір Хадыка, Уладзімір Жылка, Кандрат Крапіва, Пятро Глебка, Міхась Багун, Змітрок Астапенка, Алесь Звонак, Лукаш Калюга, Андрэй Мрый, Зінаіда Бандарына, Наталля Вішнеўская, Платон Галавач, Васіль Каваль, Васіль Шашалевіч, Паўлюк Шукайла, Ян Скрыган, Сымон Баранавых, Барыс Мікуліч, Міхайла Грамыка, Уладзіслаў Чаржынскі і інш. Пачалі выходзіць часопісы «Полымя», «Маладняк», «Узвышша», утварыліся літаратурна-мастацкія арганізацыіцыі «Маладняк», «Узвышша», «Полымя», «Беларуская літаратурна-мастацкая камуна», «Пробліск», Беларуская асацыяцыя пралетарскіх пісьменнікаў. Сярод літаратурных жанраў дамінавала паэзія, якая ўзнёсла апявала новую будучыню, прынесеную Кастрычніцкай рэвалюцыяй, і адмаўляла ранейшае жыццё як гаротнае і нешчаслівае. У паэтыцы пераважалі гіпербала, супрацьпастаўленне, адсутнасць вобразнай пластыкі, абрывістая стьшістыка. У той жа час у творчасці Я. Купалы, Я. Коласа, У. Дубоўкі, Я. Пушчы, Т. Кляшторнага, У. Жылкі і інш. працягвалі гучаць матывы смутку над нацыянальным лёсам беларускага народа, выяўляўся найперш унутраны стан душы, а не адпаведнасць пастулатам «пралетарскай літаратуры», канцэпцыю якой актыўна сцвярджала крытыка. У прозе