Як ні цяжка жывецца нашаму народу, але ён час ад часу ды і дасць свету што-небудзь цікавае: то майстра, то мастака, то паэта. Шкада адно, што не заўсёды ўмее заўважыць гзтага чалавека, вырасціць з яго асобу, вартую часу. Усё, чамусьці, аддаецца на волю лёсу. Адным з такіх, хто чьявіўся з пэўнай місіяй, але не своечасова зразумеў гэта, я лічу Алега Матвеенку. Ён яшчэ з дзіяцінства пісаў вершы. Але ні яго блізкія. ні сам не надаваў пзўнага значэння. I дарма. Бо ў іншьш выпадку мы мелі б добрага паэта, якім маглі б ганарыцца. Ды не ўсё яшчэ страчана. Алег Матвеенка паспеў напісаць нямала вершаў. I галоўная іх вартасць - цудоўная вобразнасць. Так, Алег мае адмысловае вобразнае мысленне. А паэзія, як вядома, гэта мысленне ў вобразах. І яшчэ адна рыса яго творчасці, варта ўвагі. Кожны радок верша адкрэслены эмацыянальна, прапушчаны праз сэрца, душу. Верш пішацца тады, калі не пісацца не можа. Тэматыка вершаў разнастайная: і пра каханне, і пра Радзіму, і пра родную мову, і пра нашае складанае жьццё. Вершы Алега Матвеенкі не аднойчы зьяўляліся на старонках розных газет. Сёння ён прапануе чытачу свой першы зборнік. Апанас Па.чітыш,