"Historia sprawica, że od końca wieku XIV poczynając Białorusini, którzy wówczas wyodrębniali się jako narodowość spośród narodu staroru-skiego, znaleźli sie w jednym organizmie państwowym z Polakami, wskutek zawarcia unii polsko-litewskiej, a właściwie polsko-litewsko-ruskiej. Od tamtego też czasu kultura białoruska weszła w symbiozę z kulturą polską, zacieśniającą się coraz bardziej w wiekach następnych wobec napływu Polaków na tutejsze ziemie, jak też postępującego procesu polonizowania się miejscowej arystokracji i szlachty. Nie pozostało to oczywiście bez wpływu na literaturę białoruską, mającą już za sobą trzywiekową tradycję piśmiennictwa staroruskiego. W literaturze tej zaczną się pojawiać nowe tematy i gatunki inspirowane wpływem polskim, a jednocześnie będzie też ona oddziaływana na miejscową ludność polską i jej kulturę. Wspomniany prcces współżycia literatur dwu zbratanych przez historię narodów trwał nie :ylko do końca "Rzeczypospolitej, ale też uległ przedłużeniu w czasie niewoli carskiej, zaś na terenach Białorusi zachodniej, wchodzących w skład 11 Rzeczypospolitej, przetrwał aż do pierwszych lat po 11 wojnie światowej, tj. do czasu repatriowania się tutejszej ludności polskiej /w wielu wypadkach także białorusko-polskiej/ do Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej. Nic tedy dziwnego, że Polacy, szczególnie ci z kresów północno-wscho nich, żywo interesowali się literaturą białoruską i znali ją dobrze. Włącza no ją częściowo ć.c niektórych podręczników historii literatury polskiej. W 1933 r. Józef