Як шмат чаго мы не ведаем. У тым ліку і пра рукапісы людзей, якія захоўваюцца ў прыватных архівах. А што яны існуюць пацвярджае і гэта кніга, якую ты, шаноўны чытач, трымаеш у сваіх руках. Лёс гэтага рукапісу па-свойму цікавы і ўнікальны. Напісаны ў першай палове 70-х гадоў мінулага стагоддзя і разлічаны, у першую чаргу, на нашчадкаў і блізкіх, ён урэшце рэшт пабачыў свет у выглядзе кнігі. Дзякуючы ізноў жа родным і сваякам яе аўтара Уладзіміра Аляксандравіча Корзуна. Адбылася, хоць і запозненая гістарычная і Боская справядлівасць. Праўда, асабліва на пачатку, у нас, выдаўцоў, узнікалі сякія-такія сумневы ў мэтазгоднасці яе друкавання, бо напісана яна не прафесійным пісьменнікам, мастаком, грамадскім дзеячом, які быў у гушчы грамадскага і культурнага жыцця, а звычайным чалавекам, настаўнікам, які ўсё сваё свядомае жыццё пражыў у правінцыі і займаўся выхаваннем любові да роднага беларускага слова і літаратуры. А такія тэксты, на жаль, не заўсёды выклікаюць належную цікавасць у чытача. Да таго ж, своеасаблівая шурпатасць аўтарскага стылю, паўторы, частая засяроджанасць на другарадным, неістотным, празмерная ўвага да малазначных падзеяў, у некаторых месцах яўная паспешлівасць, а ў іншых неапраўданая зацягнутасць напісанага выклікала патрэбу ў касметычнай шліфоўцы тэксту. Пры гэтым, праўда, не ўмешваючыся ў саму структуру твора, яго канцэпцыю і танальнасць, стараючыся па магчымасці захоўваць каларыт і адметнасць мовы аўтара.