Tereny nad środkowym Bugiem, Narwią i Biebrzą, które od końca XV wieku zaczęto nazywać Podlasiem, już wcześniej, niemal od swego zarania stanowiły terytorium pograniczne. Konsekwencją tego stanu rzeczy były występujące tu zmiany przynależności państwowej. O owe ziemie rywalizowali ze sobą władcy Wielkiego Księstwa Litewskiego i Mazowsza. Innym skutkiem tego stanu rzeczy był napływ różnoetnicznego, jak też zróżnicowanego wyznaniowe osadnictwa. Spotkały się tu fale osadnictwa ruskiego (wedle dzisiejszej nomenklatury było to osadnictwo białoruskie i ukraińskie) oraz litewskiego napływające ze wschodu, od zachodu zaś - mazowieckiego (polskiego). Pewnym trwałym wyznacznikiem tego obszaru było sąsiedztwo mazowieckie, czyli - jak je wówczas określano - polskie, łąckie. Stąd coraz powszechniej zaczęła funkcjonować i wchodzić do obiegu nazwa owego pogranicza jako terenów znajdujących się „pod Lachami", czyli u granic polskich (mazowieckich). Tak więc nazwa „Podlasie" nie wzięła się wcale od lasu, jak mogłoby się wydawać w potocznym rozumieniu. Czytając dokumenty wystawiane przez kancelarię Wielkiego Księstwa Litewskiego czy to w języku ruskim (starobialoruskim), znajdujemy tam termin „Podijasze", czy łacińskim, gdzie występuje „Podlachiae" - tak czy inaczej w nazwie słychać wyraźnie owego sąsiada Lacha.