Манументальны сверб

Зямное прыцяжэнне рабілася ўсё меншым, слабейшым і нарэшце знікла. Пагаслі электрычныя агні, наблізіліся зоркі. Сірыус стаў, як лімон, Арыён — як антонаўскі яблык, Плеяды — нібы жменя рассыпаных мандарынаў. Вялікая Мядзведзіца гушкала на лапах Малую. Мы шпарка ляцелі, арыентуючыся на зорку Канопус. Над Рымам размінуліся з чародкай анёлкаў у бялюткіх нейлонавых кашулях. На воблаках, як на калдобінах, нас моцна патрасло, і каб адпачыць, мы прыселі на выпадковы спадарожнік Зямлі, што вынырнуў з-за гарызонта... (фрагмэнт)