Puszcza Augustowska, Wigry, Czarna Hańcza to nie tylko nazwy geograficzne. To symbole urzekającej pięknem przyrody; to zatrzymane niepojętą mocą dziesiątki morenowych wzgórz spływające stokami ku błękitowi jezior, to tęsknota do przestrzeni połyskujących w słońcu fal, drzemiących zatoczek, majestatycznego nadbrzeżnego boru. To marzenie o nierealnym pięknie poranka na cietrzewim tokowisku, to radość walki z falami pryskającymi lśniącym pyłem, gdy silna ręka gnie wiosło, to westchnienie za przemijającym czasem, gdy klangor ledwie widocznych na niebie żurawi tęsknie żegna rodzinne strony Cóż szczególnego jest w tym skrawku kraju, że sama jego nazwa urzeka. Może sosny pochylone nad wigierską tonią potrafią oczarować swym pięknem, może błękitny poranek snujący mgły nad lustrzaną taflą wód wprawia w zachwyt, albo gardłowy krzyk perkoza utrwala wspomnienie wolności i beztroski. (fragment)